آنچه که حرام و عین نجاست محسوب شده، فقاع است و نه ماءالشعیر و این مطلب را با مراجعه به رساله‌های مراجع می‌توان به‌وضوح مشاهده کرد. فقاع همان آبجوست که کمابیش مُسکـِر است ولی در حد شراب‌های دیگر نیست. و اما درباره‌ی روایت کتاب عیون‌أخبارالرضا(ع) باید گفت در این کتاب، دو روایت درباره‌ی «فقاع در مجلس یزید» موجود است (عیون‌الأخبار ج2 ص25) که مضمون روایت اول، تقریباً این است:

«آن‌گاه که سر مبارک سیدالشهداء(ع) به شام برده شد، به امر یزید ملعون، سفره‌ای بر آن برپا شد و او و درباریان‌ش شروع به خوردن و نوشیدن آبجو کرده و اهانت‌هایی به سر مبارک امام(ع) و تمسخر ایشان و پدر و جدشان سلام‌الله‌علیهم واقع گردید. پس هرکس که از شیعیان ماست از نوشیدن آبجو اجتناب کند و با دیدن آن، حسین(ع) را یاد کرده و یزید و آل‌زیاد را لعنت کند که با این کار، خداوند گناهان او را محو می‌نماید»

از این مطلب لزوماً برداشت نمی‌شود که خداوند، آبجو را به‌علت استفاده‌ی یزید در آن عیش‌ونوش کذایی، حرام کرده است. بلکه می‌توان گفت خداوند آن را قبلاً حرام کرده لکن از جهت آن جسارت یزید ملعون، جا دارد شیعیان امام حسین(ع) بیشتر در این جهت، متوجه باشند و از نوشیدنی مجلس یزید، با نفرتی فزون‌تر اجتناب نمایند. مضمون روایت دوم نیز تقریباً این است:

«اولین کسی که برای او آبجو گرفتند یزید ملعون بود که نزد سر مبارک امام(ع) شروع به نوشیدن‌ش کرد و به درباریان‌ش نوشاند و گفت: بنوشید این شراب مبارک را با این برکت که اولین نوشندگان آن، ما هستیم درحالی‌که سر دشمن‌مان پیش‌روی ماست و سفره‌مان بر آن برپاست و جانی آرام و قلبی مطمئن در ماست. پس شیعیان ما از نوشیدن آبجو اجتناب نمایند چرا که نوشیدنی دشمنان ماست»

از این روایت گرچه ممکن است آن نتیجه گرفته شود لکن بر سند این روایت، ایراد رجالی، وارد شده و انتساب آن، به امام رضا(ع) ثابت نیست. گذشته از سند، مفاد فوق، با مورد سؤال، متفاوت و مبهم است چرا که «دشمنان» اختصاص به یزید ندارد و «نوشیدنی دشمنان» نیز منحصر به آبجو نیست. لعنت خداوند بر یزید و هرکس که با تشبّه به او مستحق لعن شود.